مدیر شبکه می تواند از طریق کنسول به یک روتر یا سوئیچ شبکه یا هر دستگاه دیگری دسترسی داشته باشد اما اگر دور از محل آن دستگاه بنشیند دیگر برقراری ارتباط با کنسول امکان پذیر نیست. بنابراین، در نهایت او باید از راه دور به آن دستگاه دسترسی داشته باشد.
اما از آنجایی که دسترسی از راه دور با استفاده از یک آدرس IP در دسترس خواهد بود، بنابراین، ممکن است یک کاربر غیرمجاز بتواند با استفاده از همان آدرس IP دسترسی پیدا کند، بنابراین برای اقدامات امنیتی، ما باید احراز هویت را قرار دهیم. همچنین بسته های رد و بدل شده بین دستگاه باید رمزگذاری شوند تا هر شخص دیگری نتواند اطلاعات حساس را ضبط کند. بنابراین، چارچوبی به نام AAA برای ارائه سطح امنیت اضافی استفاده می شود.
AAA (Authentication, Authorization, Accounting) چیست؟
پروتکل AAA یک چارچوب مبتنی بر استاندارد است که برای کنترل افرادی که مجاز به استفاده از منابع شبکه (از طریق احراز هویت Authentication) هستند، کارهایی که مجاز به انجام آنها هستند (از طریق مجوز Authorization) و ضبط اقدامات انجام شده در حین دسترسی به شبکه (از طریق Accounting) استفاده می شود.
ـ Authentication:
فرآیندی که طی آن می توان تشخیص داد که کاربری که می خواهد به منابع شبکه دسترسی پیدا کند، با پرسیدن برخی از اعتبارنامه ها (credentials) مانند نام کاربری و رمز عبور معتبر است یا خیر. روش‌های رایج عبارتند از قرار دادن احراز هویت در پورت کنسول، پورت AUX یا لاین های vty.
به عنوان مدیر شبکه، اگر شخصی بخواهد به شبکه دسترسی پیدا کند، می‌توانیم نحوه احراز هویت کاربر را کنترل کنیم. برخی از این روش ها شامل استفاده از پایگاه داده محلی آن دستگاه (روتر) یا ارسال درخواست های احراز هویت به یک سرور مانند سرور ACS است. برای تعیین روشی که برای احراز هویت استفاده می شود، از فهرست روش های احراز هویت پیش فرض یا سفارشی استفاده می شود.
ـ Authorization:
پس از اینکه کاربر از طریق احراز هویت به منابع شبکه دسترسی پیدا کرد، قابلیت هایی را برای اعمال سیاست ها بر روی منابع شبکه فراهم می کند. پس از موفقیت آمیز بودن احراز هویت، می توان از مجوز برای تعیین اینکه کاربر مجاز به دسترسی به چه منابعی است و عملیاتی که می توان انجام دهد استفاده کرد.
به عنوان مثال، اگر یکی از ادمین های موجود در سازمان (که نباید به همه منابع دسترسی داشته باشد) بخواهد به دستگاه دسترسی داشته باشد، مدیر شبکه می تواند نمایی ایجاد کند که به دستورات خاص اجازه می دهد فقط توسط کاربر اجرا شوند (کامند هایی که در فهرست مجاز هستند). مدیر می تواند از لیست روش مجوز استفاده کند تا مشخص کند کاربر چگونه برای استفاده از منابع شبکه مجاز است، یعنی از طریق پایگاه داده محلی (پیکربندی در حال اجرا دستگاه) یا با استفاده از یک سرور ACS خارجی.
ـ Accounting:
ابزاری برای نظارت و ضبط رویدادهای انجام شده توسط کاربر در حین دسترسی به منابع شبکه فراهم می کند. حتی مدت زمان دسترسی کاربر به شبکه را نیز کنترل می کند. مدیر می تواند یک لیست روش اکانتینگ ایجاد کند تا مشخص کند که چه چیزی باید اکانتینگ شود و سوابق اکانتینگ برای چه کسی ارسال شود.
جهت مشاهده ادامه مقاله روی لینک زیر کلیک نمایید :